Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχα την χαρά να πάω εκδρομή με την Ομάδά μου. Μια εκδρομή όπως κάθε μήνα, μια εκδρομή διαφορετική όπως πάντα, μια εκδρομή που κάθε φορά που τελειώνει είμαστε κουρασμένοι, δειχνουμε ταλαιπωρημένοι, θέλουμε πως και πως να πάμε σπίτι να ηρεμήσουμε και να ετοιμαστούμε για την βδομάδα που έρχεται.Τον τελευταίο καιρό συχνα έχω την ανησυχία μήπως τελικά δεν αξίζει; Μήπως αυτό που προσφέρουμε στα παιδιά είναι λίγο σε σχέση με τις προσδοκίες τους; Μήπως θα είχανε μια καλύτερη επιλογή για να περάσουν ευχάριστα αυτές τις δύο μέρες; Θα έρθουν όλα τα παιδιά ή θα έχουν την επιλογή να απορρίψουν την εκδρομή γιατί το βράδυ ο συμμαθητής έχει πάρτυ ή η Ομάδα που παίζουν ποδόσφαιρο έχει ένα πολύ σημαντικό αγώνα;
Ευτυχώς το Σάββατο το πρωί όλα αυτά τα προβλήματα δεν υπήρχαν και η Ομάδα μας ήταν έτοιμη για την εκδρομή στο Σούνιο όπου μου θύμησε για ακόμα μία φορά οτί τελικά όχι μόνο αξίζει αλλά την Κυριακή το βράδυ οι γνώσεις και οι εμπειρίες είναι πολλαπλάσιες όχι για τα παιδιά αλλά για τον Αρχηγό.
Τα μηνύματα ήταν πολλά...
Στο τέλος της εκδρομής που τα παιδιά επέστρεφαν στο σπίτι τους και ο Γίαννης πριν μπεί στο αυτοκίνητο έδειχνε περήφανα στον πατέρα του το Χάλκινο Βέλος που πήρε στην εκδρομή... Τη μαμά του Μιχάλη στο τηλέφωνο να λέει "ευχαριστώ γιατί ο Μιχάλης είναι πολύ χαρούμενος με το Χάλκινο Βέλος". Τους γονείς 3 νέων Προσκόπων που ήρθαν πρώτη φορά εκδρομή "...που θα πάτε τώρα την επόμενη εκδρομή σας;" "γιατί τα παιδιά γύρισαν στο σπίτι και τα μάτια τους έλαμπαν και στους Προσκόπους είμαστε σίγουροι ότι μαθαίνουν"
Ναι φίλοι μου μαθαίνουν αλλά μαθαίνουμε και εμείς.
Μαθαίνουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου