Αρχηγέ μου...

Αρχηγέ μου,

Εδώ και πολλά χρόνια θέλω να σου γράψω ένα γράμμα...
Ένα γράμμα για να σου πώ ευχαριστώ, ένα γράμμα για να σε ρωτήσω, ένα γράμμα που θα ήθελα να διαβάσεις...
Είμαι σίγουρος οτι όταν το λάβεις θα νιώσεις όπως νιώθουν οι Αρχηγοί Προσκόπων σε όλο τον κόσμο.
Χαρά και ικανοποίηση που προσπαθούν κάθε μέρα, με τις μικρές και μεγάλες πράξεις τους να αλλάξουν τον κόσμο...
Τα τελευταία χρόνια ό κόσμος μας Αρχηγέ μου έχει αλλάξει πολύ.
Εδώ στην Αθήνα, την μικρή αυτή γειτονιά της Παγκόσμιας πόλης, όλα είναι διαφορετικά και προσπαθούμε να κρατήσουμε λίγα απο τα ρομαντικά, τα όμορφα, τα ιδανικά που μεγαλώσαμε.
Κάθε φορά που κάνω μια βόλτα στην γειτονιά μου βλέπω παιδιά απο πολλές χώρες να παίζουν και σκέφτομαι όπως εσύ, που είχες φανταστεί κάθε μικρή παρέα με τον ηγέτη της, που εδώ στην Ελλάδα φωνάζουμε Ενωμοτία.
Σκέφτομαι πόσο καλά και αυθόρμητα είναι οργανωμένη, για να κάνει την επόμενη ζαβολιά της, να ξεφύγει απο την καθημέρινότητα και να νιώσει λίγο απο τον ευχάριστο κίνδυνο.
Η παρέα όμως που μόλις πέσει λίγο το φώς της ημέρας τρέχει να κρυφτεί στα σύγχρονα καταφύγια που λέμε διαμερίσματα και να ζήσει με τα όνειρά της...
Τα όνειρά της που για να γίνουν πραγματικότητα πρέπει να ξυπνήσει...
Να ξυπνήσει και να δεί οτι όλα τα παιδιά κάθε πρωί είναι στις θέσεις τους...
Στις θέσεις τους;
Περίεργη λέξη και πιθανόν όχι όπως την φαντάζεσαι...
Παιδιά που το βραδινό τους καταφύγιο είναι σε μια γωνιά διαφορετική απο της Ενωμοτίας, παιδιά που έχουν αρμοδιότητα το άπλωμα του χεριού για μία βοήθεια, παιδιά στην σειρά όχι για να ακούσουν το σφύριγμα που αρχίζει το παιχνίδι, παιδιά που η ερασιτεχνική τους ασχολία έχει γίνει επάγγελμα απο πολύ μικρή ηλικία, παιδιά που δεν μπορούν να διαβάζουν το μήνυμα του Αρχηγού γιατί δεν ξέρουν να διαβάζουν.
Παιδιά όμως που προσπαθούν να βρούν την περιπέτεια σε μια σταγόνα νερό όπως μας έγραψες...
Παιδιά που βλέπουν μια πεταλούδα και στα φτερά της διαβάζουν ένα χάρτη όπως ζωγράφισες...
Παιδιά που στις οδηγίες που μας έδωσες για τους Αρχηγούς Ομάδας ζουν με την πειθαρχία που πρέπει να έχουν στο σχολείο, με το μη και το δεν πρέπει της μαμάς και του μπαμπά, που πρέπει να είναι φιλόσοφοι απο μικρά, αλλά δεν είναι τα κανονικά παιδιά όπως μας έλεγες.
Τα παιδιά είναι το μόνο που δεν έχει αλλάξει Αρχηγέ μου, γιατί παραμένουν κανονικά όπως ήθελες...
Κανονικά...
Να αναζητούν συνεχώς την δράση και την περιπέτεια...
Που καθημερινά θέλουν να τα μαθαίνουν όλα, να ανακαλύπτουν καινούργια ενδιαφέροντα και να μπορούν να δείχνουν την αλήθεια σε μας τους μεγαλύτερους...
Γι αυτά τα παιδιά παραμένουμε εδώ να τους διαβάζουμε το τελευταίο σου γράμμα...
Να μας θυμίζει οτι η ευτυχία δεν εξαρτάται απο τον πλούτο, την επιτυχία στην καριέρα, τον θαυμασμό στον εαυτό μας.
Πως όλα τα εφόδια που θα αποκτήσουμε σαν παιδιά θα μας χρειαστούν στην ενήλικη ζωή μας.
Πως όλα αυτά τα όμορφα και υπέροχα που ο Θεός έφτιαξε για μας πρέπει να τα χαιρόμαστε με τον πιό απλό τρόπο.
Πως η πραγματική ευτυχία είναι να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους...
Και σήμερα νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος γιατί μπορώ να περνάω απέναντι τον δρόμο και να σκέφτομαι οτι είναι ένα ποτάμι όπου με μια γέφυρα που μας έμαθες να φτιάχνουμε μπορούν να τον περάσουν και άλλοι.
Να θαυμάζω ένα μεγάλο κτίριο και με το μολύβι μου να βρίσκω πόσο ψηλό είναι...
Να βλέπω το πρώτο φως της ημέρας και να μαντεύω τι καιρό θα κάνει...
Να είμαι το δάσος και γράφοντας σε ένα κομμάτι χαρτί τι βλέπω δεξιά κι αριστερά, να μπορώ να φτιάξω έναν δικό μου χάρτη...
Να βλέπω τα δέντρα και τα φυτά και να τα φωνάζω με το μικρό τους όνομα...
Να κοιτώ το βράδυ ψηλά και να βλέπω την Ανδρομέδα, να σκέφτομαι το σπίτι μου και να βλέπω τον Κηφέα...
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται ρομαντικά, αλλά ευτυχώς αυτά σκέφτομαι για σένα...
Που με έμαθες να αξιολογώ κάθε μου πράξη, να κάνω κάθε πρόβλημα παιχνίδι.
Να βλέπω την χώρα μου στην πίο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της να παλεύει καθημερινά και να σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν αν όλα αυτά τα χρόνια θυμόμασταν λέξεις απο το Νόμο και την Υπόσχεση που μας έμαθες.
Αλήθεια, δικαιοσύνη, φιλία, οικονομία, καθαρό λόγο, αγάπη...
Νομίζω ότι εμείς οι Προσκοποί σου Αρχηγέ μου θα συνεχίσουμε κάθε μέρα να βοηθάμε κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση, όπως μας έμαθες.
Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε...
Να φτιάξουμε μια άλλη χώρα και να κάνουμε μια παιδική ζαβολιά.
Άλλωστε αυτό σου άρεσε πάντα... αυτή ήταν η ιδέα για να μας φωνάζεις Προσκόπους...
Να πάμε σε αυτή την χώρα μια μέρα πριν απο τους άλλους...
Και όλοι να νομίζουν οτι ζούμε χρόνια εκεί...
Να τους υποδεχτούμε και να τους πούμε:
“Το ξέραμε πως θα σας βρούμε εδώ. Το μόνο που θα θέλαμε να σας πούμε, ότι η ψυχή με τα συναισθήματά της, η σκέψη με τα όνειρά της και οι δρόμοι που είναι η μοιραία ανθρώπινη φυγή στο άγνωστο φτιάχνουν τον ανθρωπο που εκείνος με τη σειρά του φτιάχνει τα ταξίδια. Και τα ταξίδια με τη σειρά τους απλά φτιάχνουν την ανάμνηση του ταξιδευτή.”
Εγώ σε ευχαριστώ Αρχηγέ μου για το ταξίδι που κάνω όλα αυτά τα χρόνια...