Χάντμπολ. Γνωριμία με ένα νέο άθλημα

Πριν από ένα μήνα, στο συμβούλιο προγραμματισμού των Ομάδων της 37^ης, της 24^ης και της 5^ης Κολωνού, τα παιδιά πρότειναν να κάνουμε μία δράση γνωριμίας με ένα νέο άθλημα, ύστερα και από την περσινή επιτυχημένη γνωριμία με το βόλεϊ. Έτσι, οι βαθμοφόροι, σε συνεργασία με τα παιδιά, ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το "νέο" άθλημα. Τελικά, ύστερα από πολλές προτάσεις, καταλήξαμε στο χάντμπολ (χειροσφαίριση). Αφού όλα τα παιδιά ενημερώθηκαν για την αθλητική ενδυμασία που θα έπρεπε να έχουν μαζί τους, ξεκινήσαμε για το γήπεδο του ΔΙΚΕ.ΑΣ. (ΔΙΚΕφαλος ΑΣτέρας), δίπλα στον σταθμό του ΗΣΑΠ "Πευκάκια", το Σάββατο το πρωί.

Στο γήπεδο, μας περίμεναν οι προπονητές, μαζί με την ομάδα χάντμπολ των κοριτσιών. Αφού μας έδειξαν πως παίζεται ένας πραγματικός αγώνας, μας έβαλαν κατευθείαν στο κλίμα του αθλήματος, κάνοντας και εμείς ολόκληρη την προπόνηση μαζί με την ομάδα.

Στο τέλος, φορέσαμε τα διακριτικά, χωριστήκαμε σε ομάδες και το παιχνίδι μόλις άρχισε… Γκολ, τρεξίματα, πάσες, φάουλ, βήματα, φωνές και παροτρύνσεις από τους προπονητές, συνέθεσαν το σκηνικό του αγώνα. Άλλοι κέρδισαν, άλλοι έχασαν αλλά αυτό που έμεινε στα παιδιά ήταν το ομαδικό πνεύμα και η συνεργασία με παιδιά που πρώτη φορά έβλεπαν, αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλα ωραία ομαδικά αθλήματα εκτός από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, που είναι εξίσου ελκυστικά…

Πρέπει να ευχαριστήσουμε πολύ την ομάδα ΔΙΚΕ.ΑΣ. (http://www.dikeas.gr/main/), καθώς και τους προπονητές, για την θερμή φιλοξενία και υπομονή που είχαν, να μας γνωρίσουν το άθλημα του χάντμπολ. Τους ευχόμαστε καλή συνέχεια στα πρωταθλήματά τους…

Ο δρόμος για το πιθάρι...

Τελικά η απόκτηση του πιθαριού ήταν πιο περίπλοκη απ' όσο περιμέναμε. Για να το βρούμε ταξιδέψαμε μέχρι τον Ναό του Ποσειδώνα.

Το Σαββατοκύριακο 15 -16 Οκτωβρίου, η 15η Αγέλη ταξίδεψε μέχρι το Σούνιο, εκεί όπου συνάντησε τα παιδιά του Αγησίλαου και της Κλυταιμνήστρας, τον Φοίβο και την Αθηνά.
Τα παιδιά μας εξήγησαν για τα μαθήματα που έχουν στο σχολείο, μας έμαθαν πολλά πράγματα για τη ζωή τους στην Αρχαία Ελλάδα, μας μίλησαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μας εξήγησαν τα πάντα για τα αγωνίσματα που έκαναν για να συμμετάσχουν σε αυτούς! Επίσης, μας έδειξαν μερικά από τα παιχνίδια που έπαιζαν μικροί.

Τα Λυκόπουλα άκουσαν με προσοχή τον Φοίβο και την Αθηνά. Μαζί τους έμαθαν, αγωνίστηκαν στα αθλήματα και φυσικά έπαιξαν μερικά από τα αλλόκοτα παιχνίδια τους. Πραγματικά, ήταν πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να μη συναντήσουν τον Αγησίλαο και την Κλυταιμνήστρα, οι οποίοι, για να τους καλωσορίσουν, τους κάλεσαν σε ένα συμπόσιο.
Ύστερα απ' όλα αυτά, ήλθε η ώρα να βρεθεί το πιθάρι. Μετά από πολλές δοκιμασίες, τις οποίες ανέθεσε ο Ποσειδώνας στα Λυκόπουλα, το πιθάρι βρέθηκε! Τότε, τα Λυκόπουλα το παρέδωσαν με χαρά και υπερηφάνεια στον Αγησίλαο. Εκείνος ευχαρίστησε την Αγέλη και τους ευχήθηκε τα καλύτερα!

Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χαρούμενοι για την επιτυχία της αποστολής μας και ανυπομονώντας να παραδώσουμε το πιθάρι στον Περικλή.
Πόσο εύκολο θα είναι τελικά;

Αγωγή και Δημοκρατία στην Αίγινα

Με αρχή τα λόγια στο Βιβλίο της Ζωρζ Σαρή, "Ο θησαυρός της Βαγίας", ξεκινήσαμε για την ανιχνευτική μας περιπλάνηση στο πανέμορφο νησί της Αίγινας. Σαν τότε που δεν ήταν μόνο το μυστήριο ενός θαμμένου θησαυρού, η παρέα των παιδιών που τον αναζητά, το φωτεινό καλοκαίρι στην Αίγινα, ο ναός της Αφαίας (της «Αφανούς Θεάς», τι μυστηριακές λέξεις για τους Ανιχνευτές μας!!!). Το βιβλίο αυτό είχε μία μαγεία από μόνο του που μας οδήγησε να κάνουμε μια διαφορετική από όλες τις απόψεις Δράση...


Η μέρα βροχερή, όμως με την θέληση για μάθηση και περιπέτεια, αναπτύξαμε όλες τις δυνάμεις μας, για να ανακαλύψουμε αυτά που κρύβουν τα βιβλία της Ιστορίας μας. Αυτά, που μετά από σχεδόν 200 χρόνια, "πρέπει" κάθε νέο μέλος της νεολαίας μας να έχει κατά νου. Να αναζητά και να παιδεύει...

Με την πρέπουσα κατάνυξη παρευρεθήκαμε στην Μητρόπολη, στο πρώτο Κοινοβούλιο της Ελλάδας, αναμένοντας υπομονετικά τον Πατέρα Μανώλη, να τελέσει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Έπειτα, οδηγηθήκαμε στο διπλανό οίκημα, όπου γύρο από το τραπέζι πήραμε συνέντευξη από τον ειδικό μας συνεργάτη που, πέρα από πνευματικός πατέρας, είναι πολύ καλός γνώστης της ιστορίας και των κοινωνικών επιστημών και πτυχιούχος της Νομικής.


Ο πατέρας Μανώλης μας μίλησε για τους τότε δύσκολους καιρούς, την αρχή της επανάστασης του 1821, την κατάσταση που βρισκόταν το πρώτο ελληνικό κράτος και την ανάγκη για ειρήνη και διπλωματία. Οι αγώνες της πατρίδας μας καρποφόρησαν, με τον ερχομό του μεγάλου Ιωάννη Καποδίστρια στην Αίγινα και την ανάπτυξη της μεγάλης Ιδέας του.



Με συγκινητικά λόγια, απάντησε στις ερωτήσεις των Ανιχνευτών μας και μας ξενάγησε στον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας - πρώτου κοινοβουλίου της πατρίδος μας.
Σ' αυτές τις ώρες, που από τον προσωπικό του χρόνο μας έδωσε ο Πατέρας, τα παιδιά ενθουσιάστηκαν για τις ιδέες του, την ευφράδεια του λόγου του καθώς και την μνήμη του, που με τόση μεγάλη ευκολία μας βομβάρδιζε με ημερομηνίες, με πρόσωπα, με πολιτικές και ιστορικές λεπτομέρειες, τόσο που με δυσκολία καταφέρναμε να συγκρατήσουμε. Ευτυχώς που η Ανδριάνα, έκανε πολύ καλή δουλειά με τις σημειώσεις της, έτσι ώστε να καταφέρουμε, σε συνδυασμό με το οπτικοακουστικό υλικό που μαζέψαμε από την έρευνά μας, να ολοκληρώσουμε το επιστημονικό αυτό θέμα, με στόχο μια καλή παρουσίαση.






Περιδιαβαίνοντας τα γραφικά στενά της Αίγινας, από το Κοινοβούλιο περάσαμε στο Κυβερνείο και από εκεί στη Δημόσια Καποδιστριακή Βιβλιοθήκη και τον Πύργο του Μαρκέλλου...






Ο χρόνος κύλησε, ακολουθώντας τις γραμμές που άφηναν οι ρόδες των ποδηλάτων στον παραλιακό δρόμο, πηγαίνοντας για το μεγάλο παιχνίδι μας...




Με αντίπαλο τον καιρό, αφήσαμε το νησί, με μια πικρόγλυκη γεύση, να επιστρέψουμε και να κερδίσουμε την μάχη για το Ναό της Αφανούς Θεάς...

Ένα θέμα στρυφνό, βαρύ, αλλά και διαφορετικό, από μια κοινή δράση "Αγωγής και Δημοκρατία;" μιας Κοινότητας Ανιχνευτών. Η πρώτη μας κοινή δράση με τα παιδιά του 24ου Συστήματος είναι γεγονός.
Καλή αρχή και καλή συνεργασία παιδιά μου!




Βασίλης Κολυβάς
"Βάτραχος"
ΑΚΑ 37ης ΚΑ Κολωνού

Κάνω χώρο στο ποδήλατο. Δίνω ζωή στην πόλη μου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης

και η Πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Άθλησης, Παναγιώτα Ψαράκη

σας προσκαλούν

το Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011 από τις 17.00 -19.00 μ.μ. στο Πάρκο Ριζάρη στην Αθλητική Γιορτή, για τα παιδιά των δημοτικών βρεφονηπιακών σταθμών, νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων, με την καθοδήγηση αθλητών της Εθνικής Ομάδας Ποδηλασίας

και την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011 στις 10:00 π.μ. στον «Ποδηλατικό Γύρο της Αθήνας 2011»

Η εκκίνηση θα δοθεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο ενώ για τα ΑΜΕΑ θα γίνει στις 9.45 το πρωί από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. 

• Να είμαστε όλοι εκεί για εμάς και για την πόλη μας… Ενθαρρύνετε τα μέλη των τμημάτων σας να δώσουν το παρών με την συμμετοχή τους.
• Ο «Ποδηλατικός Γύρος Αθήνας 2011» είναι αφιερωμένος στην Ιδέα της Δωρεάς Οργάνων προς Μεταμόσχευση και επιδιώκει να διαδώσει το μήνυμα πως η ανιδιοτελής προσφορά και συμπαράσταση στον συνάνθρωπο μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για την οικοδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης.
• Οι Πρόσκοποι της ΤΕ Κολωνού- Κεραμεικού στηρίζουμε την προσπάθεια αυτή. Κάνουμε πράξη το καθήκον μας προς την κοινωνία και προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής μας .

Δημητρόπουλος Σταύρος

Τ.Ε. Κεραμεικού - Κολωνού

Τέλος εποχής για τους R.E.M.

Τέλος, λοιπόν και οι R.E.M. Την ώρα που όλα τα συγκροτήματα επανασυνδέονται, αυτοί... διαλύθηκαν. Το γκρουπ που κάποτε χαρακτηρίστηκε ως "Το καλύτερο Rock 'n Roll συγκρότημα της Αμερικής", ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν να διαλυθούν, έπειτα από 30 χρόνια μεγάλης μουσικής διαδρομής, επιτυχιών και πωλήσεις εκατομμυρίων δίσκων.
Η αλήθεια είναι πως η ώρα είχε φτάσει. Το πάρτι τελείωσε. Οι R.E.M. τα τελευταία χρόνια έμοιαζαν να έχουν χάσει τον οίστρο τους. Εβγαζαν όλο και πιο αραιά τα άλμπουμ τους, και αυτά δεν έφταναν στο επίπεδο των παλιών. Το παρελθόν τους, όμως, ήταν πλούσιο. Οι R.E.M. έκαναν μια σπουδαία καριέρα, που κράτησε παραπάνω από τρεις δεκαετίες. Τεράστιο όνομα, αμερικανικό (από την Αθήνα της Τζόρτζια η καταγωγή τους), ήταν κάτι σαν τους U2 στην Ευρώπη. Από τους τελευταίους μεγάλους μιας γενιάς, που πέτυχε τα τραγούδια τους στην εφηβεία της και μεγάλωσε μαζί τους.
Η ανακοίνωση της διάλυσης μας πέτυχε κάπως απροετοίμαστους. Αρκούσε μια λιτή ανακοίνωση στο site τους. Σαν τα συναινετικά διαζύγια, ήρεμα και απλά, χωρίς εντάσεις και διαπληκτισμούς:

«Προς τους οπαδούς και τους φίλους μας: Ως R.E.M. και ως διά βίου φίλοι και συν-συνωμότες, αποφασίσαμε να διαλύσουμε το γκρουπ. Αποχωρούμε με βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης, ολοκλήρωσης και υπερηφάνειας για ό,τι έχουμε καταφέρει. Για όποιον αισθάνθηκε ποτέ συγκινημένος από τη μουσική μας, τις βαθύτατες ευχαριστίες μας για την ακρόαση».

Οι R.E.M αποτελούνταν από τον τραγουδιστή Michael Stipe, τον κιθαρίστα Peter Buck, τον μπασίστα Mike Mills και τον ντράμερ Bill Berry, ο οποίος, το 1995, στη διάρκεια περιοδείας του συγκροτήματος, υπέστη ανεύρυσμα στον εγκέφαλο και εγκατέλειψε. Ακόμα και χωρίς τον Berry το συγκρότημα συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους και να κάνει περιοδείες. Η θέση του ντράμερ άδειαζε και γέμιζε αρκετά συχνά, με session μουσικούς που βοηθούσαν σε live εμφανίσεις.
Από το 1980, όταν ξεκίνησε το ταξίδι της μπάντας μέχρι σήμερα, οι Αμερικανοί αποτελούν μία από τις πιο ενεργητικές μπάντες στο είδος τους, με τραγούδια που άφησαν το στίγμα τους και πήραν δικαίως τη σφραγίδα του all time classic. Κυκλοφόρησαν 15 στούντιο άλμπουμ, με το ντεμπούτο τους, το «Murmur», να βγαίνει το 1983. Στη συνέχεια υπέγραψαν μερικούς εξαιρετικούς δίσκους («Lifes Rich Pageant», «Document», «Automatic for the People» κ.ά.), αλλά και τραγούδια που έμειναν κλασικά («The one I love», «It's the end of the world as we know it (and Ι feel fine)», «Shiny happy people», «Everybody hurts», «Man on the moon» από το ομώνυμο φιλμ του Αντι Κάουφμαν κ.ά.). Κορυφαία εμπορική στιγμή τους, το άλμπουμ «Out of time» του 1991, με το τραγούδι - ύμνο «Losing my religion».
Είχαν έρθει στην Αθήνα για live δύο φορές. Την πρώτη το 1999, στον Αγιο Κοσμά, και τη δεύτερη, πριν από τρία-τέσσερα χρόνια στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Και στις δύο ήταν καταπληκτικοί.

37η ΚΑ. Μεγάλη Δράση Υπαίθρου στην Κρήτη

Η Μεγάλη Δράση Υπαίθρου της Κοινότητάς μας ήταν μια πορεία, ένα νεύμα προς την ανίχνευση, το νέο, το πραγματικό, το διαφορετικό, την πίστη και την συντροφικότητα.
Tο καλοκαίρι του 2011, για 17 αδέλφια ήταν η απαρχή μιας νέας, δυναμικής και προσκοπικής ζωής...


Όλοι ξέρουμε πως είναι η ζωή στην Κοινότητα. Μία μικρογραφία της ζωής μας. Οι χαρές αγκαλιάζουν τις λύπες μας, το καλό είναι κοντά με το κακό και όπως λέει και ο πεζογράφος από ένα άλλο νησί...

«Έτσι πλάστηκε από θεού ο άνθρωπος, να συνταιριάζεται με το κάθε τι, μα καλό είναι μα κακό. Αν δεν ήταν έτσι θα τρελαινόταν όλος ο κόσμος με τ’ ανεπάντεχα που τόνε βρίσκουν κάθε τόσο.»

Στρατής Μυριβήλης


Έτσι και η δική μας παρέα έγινε ένα, με την καθοδήγηση των μεγαλυτέρων και το κέφι των μικρότερων. Κάθε μέρα που πέρναγε η χαρά ερχόταν μαζί με την λύπη, η διασκέδαση μαζί με την κούραση, η νίκη με μια προσωρινή ήττα...

Πατήσαμε την κορυφή του Ψηλορείτη, περάσαμε τα φαράγγια της Αράδαινας και της Σαμαριάς, μάθαμε την Ιστορία ακούγοντας ανθρώπους αληθινούς, ντόπιους πονεμένους, μελετήσαμε την παραδοσιακή τέχνη του αργαλειού, φτιάξαμε και παίξαμε με την γλυκιά Κρητική λύρα, προσευχηθήκαμε στην εκκλησία, μέσα στην σπηλιά της Αβδούς, κωπηλατήσαμε, αναρριχηθήκαμε, κερδίσαμε εμπειρίες που θα μας συνοδεύουν μια ζωή...




Η Κρήτη, σαν καρποφόρο περιβόλι, μας καλοδέχτηκε. Ζήσαμε την σκληράδα, της αλλά και την φιλοξενία της...
Κάθε μέρα που πέρναγε σ' αυτήν τη δεκαήμερη πορεία μας στην Κρήτη, ένιωθα όλο και πιο πολύ την ανάγκη να μοιραστώ και να μεταδώσω στα δώδεκα παιδιά μου, αυτά που μας πραγματώνουν σαν Ανθρώπους και σαν Προσκόπους. Με ένα μικρό σημειωματάριο, ο καθένας από εμάς έγραφε καθημερινά τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, για τη μέρα που πέρασε. Κι εγώ, σαν απλός παρατηρητής, ζητάω από τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, στην ασκητική, να αντλήσω δύναμη για να σας μεταφέρω στον τόπο και στην αίσθηση της δράσης μας.


"Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία· και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!
Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Τούτη η αγωνία είναι το δεύτερο χρέος."


Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που μας υποδέχτηκαν, μας αγκάλιασαν και μας βοήθησαν να γίνει αυτή η Δράση δυνατή για τα παιδιά...



Το συνθηματάκι που αφήσαμε στο Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού στην Κορυφή του Ψηλορείτη:

"Μεγάλη Δράση ήρθαμε
το 37 στην Κρήτη
και ανεβήκαμε μαζί
εδώ στον Ψηλορείτη
δυο ώρες περπατούσαμε
μες το τρελό αγιάζι
μα έχουμε ψυχή Αετού
και διόλου δεν μας σκιάζει."


Με Αγάπη
Ο Αρχηγός σας
Βασίλης Κολυβάς

Υ.Γ.: κάντε μας Like στο
Facebook link