Με λογική και συναίσθημα...

Ένας φίλος μια φόρα μου είχε δώσει μια συμβουλή που θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό πεντάλεπτο Αρχηγού για ενήλικες...
Μου είχε πει λοιπόν...
Αν καμιά φορά νιώθεις λίγη ένταση παραπάνω να πηγαίνεις αμέσως σπίτι. Εκεί θα επιλέγεις μια μουσική που σου αρέσει και θα κλείνεις τα μάτια. Θα αφήνεις λίγο την μουσική να σε ηρεμήσει και θα βάζεις τον εαυτό σου να γυρνάει στην παιδική του ηλικία. Να μπαίνει η σκέψη του σε ένα σπίτι που το ξέρει πολύ καλά, γιατί είναι αυτό που μεγάλωσε και ανοίγοντας την πόρτα να πηγάινει στο αγαπημένο του δωμάτιο στο σπίτι όπου δεν είναι άλλο απο το παιδικό του δωμάτιο, αυτό που μεγάλωσε, έκανε όνειρα, φαντάστηκε το μέλλον του.
Εκεί ο καθένας θα βρεί ένα παιδί... Ενα παιδί που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ίδιος του ο εαυτός...
Ενα παιδί που όσο η μουσική συνεχίζεται πρέπει να μιλήσεις μαζί του γιατί ξαναμιλάς με τον ίδιο σου τον εαυτό που η καθημερινότητα δεν σου επιτρέπει να θυμάσαι οτι πριν μερικά χρόνια έκανες όνειρα στο παιδικό σου δωμάτιο.
Μου έλεγε ο φίλος ...
Να μην ντρέπεσαι, να ακούς τον φίλο παιδί, να ακούς τον εαυτό σου και κάθε φόρα που θα έχεις ηρεμήσει να πηγαίνεις μαζί του μέχρι την πόρτα και να του λες...
Φίλε θα ξαναέρθω να παίξουμε και έιμαι σίγουρος οτι θα είσαι εδώ...
Το δωμάτιο θα μπορούσε να είναι και ή Προσκοπική μας Εστία που μπορούμε να βάλουμε μουσική και την κουβέντα να την κάνουμε με πολλά παιδιά. Η μουσική και η κουβέντα για εμάς τους Προσκόπους λέγεται και χρώμα και περιπέτεια...
Αύριο θα σας γράψω λίγα λόγια για μια παρέα και ένα φίλο...
Καλό βράδυ σε όλους