του Γιώργου Μαυρωτά
Το είδα στο Εν Λευκώ, έψαξα και το βρήκα αυτούσιο στο πολύ ωραίο www.protagon.gr και το αντιγράφω στο Γεια Χαρά, θέλοντας να το μοιραστώ με τους φίλους του blog. Πρόκειται για ένα documentary περί ηγεσίας, σύγχρονο όσο και διαχρονικό, με γραφή άμεση που αγγίζει το συναίσθημα, παραμένοντας εύστοχη και στην ουσία της.
Διαβάστε το...
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5225
Από τις τελευταίες συζητήσεις και το διάλογο με τους αναγνώστες που είχαμε εδώ στο protagon μέσω των σχολίων των αναγνωστών έβγαλα το εξής συμπέρασμα: στη δύσκολη προσπάθεια που έχει αναλάβει η χώρα για να ορθοποδήσει, αυτό που βασικά λείπει είναι η εμπιστοσύνη του πολύ κόσμου στην ηγεσία. Μου φαίνεται ότι δεν την έχει κερδίσει αυτήν την εμπιστοσύνη η κυβέρνηση και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για να την κερδίσει.
Αν για παράδειγμα ζητάς αιματηρές θυσίες από τον λαό, θα μπορούσες να δώσεις το καλό παράδειγμα κάνοντας πρώτα απ’ όλα ανάλογες μειώσεις στις βουλευτικές αποζημιώσεις ή κόβοντας άλλα προνόμια. Δεν πιστεύω ότι οι βουλευτές θα είχαν αντίρρηση να παίξουν τον ρόλο των μπροστάρηδων στην εθνική προσπάθεια. Ένα δεύτερο καλό δείγμα θα ήταν η ουσιαστική προσπάθεια διαλεύκανσης δύσοσμων υποθέσεων του παρελθόντος, που μας έφεραν ως εδώ. Η ειλικρινής απεξάρτηση από ένα αμαρτωλό παρελθόν, όσο κι αν είναι οδυνηρή, θα έδινε ένα σαφές μήνυμα ότι γίνεται μια νέα αρχή.
Το αντεπιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά από διάφορους παράγοντες της πολιτικής ζωής (μου αρέσει ο όρος…) είναι ότι «αυτά είναι λαϊκισμός, θα γλυτώναμε λίγα ψίχουλα». Μπορεί να είναι όντως ψίχουλα στο σύνολο, αλλά ο συμβολισμός θα ήταν ισχυρός. Και ο συμβολισμός μιας πράξης πολλές φορές παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από το συμβατικό αποτέλεσμα της πράξης. Όταν δεν είχαν νερό οι στρατιώτες του, ο Μέγας Αλέξανδρος έχυσε και το δικό του. Ξεδίψασε κανέναν με αυτό; Όχι, αλλά έδειξε ότι συμπάσχει με τους στρατιώτες του και αυτό τους έδωσε κουράγιο να προχωρήσουν. Μια ηγεσία που εμπνέει κι ας ζητάει θυσίες είναι πολύ πιο χρήσιμη από μια ηγεσία που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες και να κάνει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά.
Oπως θα καταλάβατε είμαι οπαδός του leading by example, δηλαδή της ηγεσίας μέσω του παραδείγματος. Σε όλα τα επίπεδα. Από την κυβέρνηση μιας χώρας ως την λειτουργία μιας παρέας. Στις παρέες όταν ήμασταν μικροί, αυτός που έλεγε «έλα ρε πάμε» και έφευγε πρώτος μπροστά ήταν αυτοδίκαια κι ο αρχηγός. Ο αρχηγός μιας αθλητικής ομάδας που θα κουβαλήσει μια φορά τις μπάλες (συνηθισμένη αγγαρεία και γνωστή για όσους έχουν ασχοληθεί με ομαδικά αθλήματα) δεν χρειάζεται την επόμενη φορά να πει σε κάποιον να τις κουβαλήσει. Θα φιλοτιμηθούν από μόνοι τους οι υπόλοιποι παίκτες να το κάνουν. Αντίθετα, ο προϊστάμενος που κάθεται αραχτός όλη μέρα και κοιτάει πώς να λουφάρει δεν μπορεί να εμπνεύσει τους υφισταμένους του να δουλέψουν, όσο επιτακτικά κι αν το απαιτεί. Έχουν άδικο;
Η έξοδος από την κρίση είναι ομαδικό παιχνίδι. Δεν παίζει ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά βάζουν όλοι πλάτη, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Για να πειστεί όμως κι ο τελευταίος πρέπει να τον εμπνεύσει ο πρώτος. Κι εκεί είναι ο ρόλος των ηγετών. Δύσκολος, άβολος καμιά φορά, αλλά αναγκαίος. Τον αρχηγό δεν είναι ανάγκη να τον αγαπάμε, είναι ανάγκη όμως να τον εμπιστευόμαστε. Και η εμπιστοσύνη δεν είναι ένα δαχτυλίδι που χαρίζεται, αλλά ένα βαρύ παράσημο που κερδίζεται…
Γιώργος Μαυρωτάς
Γεννήθηκε μόλις 17 μέρες πριν το πραξικόπημα του 67 στην Αθήνα και δεν κατάφερε να το αποτρέψει. Ξεκίνησε από το κολύμπι, αλλά βαρέθηκε να μετράει πλακάκια και στα δεκατρία του το γύρισε στο πόλο και δεν το μετάνιωσε. Από το 1980 ως το 2002, προσπαθούσε να στείλει την κίτρινη μπάλα στο πλεχτό, ενίοτε με επιτυχία. Αν και Παναθηναϊκός (ο μπαμπάς του μάλιστα έχει πάει και Γουέμπλεϊ), έκανε την καρδιά του πέτρα και συμμετείχε σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έπαιξε 511 φορές με την εθνική ομάδα, αλλά μόλις μία με την μικτή κόσμου. Από την υπερβολική δόση χλωρίου που πήρε στις πισίνες, του καρφώθηκε η ιδέα να γίνει χημικός μηχανικός. Τελείωσε τη Σχολή Xημικών Mηχανικών του ΕΜΠ κι έπειτα έκανε το διδακτορικό του σε Επιχειρησιακή Ερευνα. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο ΕΜΠ κι ακολουθεί ακαδημαϊκή καριέρα. Εχει δύο γιούς (ο μεγάλος μάλιστα τον πέρασε πρόσφατα στο ύψος…), που προς μεγάλη του απογοήτευση δεν τους αρέσει το Subutteo αλλά το Playstation. Εκεί υπέστη πανωλεθρίες και για να πνίξει τον πόνο του άρχισε να γράφει, ξεκινώντας με ένα μυθιστόρημα, «Το θεώρημα της επτάδας». Αγαπημένος του ήρωας είναι ένας μικρός γαλάτης, ξάδελφος του γνωστού Αστερίξ. Τον λένε Ξαστερίξ κι έρχεται συχνά στον ύπνο του και τον συμβουλεύει...
e-mail: mavrotas@protagon.gr
Το είδα στο Εν Λευκώ, έψαξα και το βρήκα αυτούσιο στο πολύ ωραίο www.protagon.gr και το αντιγράφω στο Γεια Χαρά, θέλοντας να το μοιραστώ με τους φίλους του blog. Πρόκειται για ένα documentary περί ηγεσίας, σύγχρονο όσο και διαχρονικό, με γραφή άμεση που αγγίζει το συναίσθημα, παραμένοντας εύστοχη και στην ουσία της.
Διαβάστε το...
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5225
Από τις τελευταίες συζητήσεις και το διάλογο με τους αναγνώστες που είχαμε εδώ στο protagon μέσω των σχολίων των αναγνωστών έβγαλα το εξής συμπέρασμα: στη δύσκολη προσπάθεια που έχει αναλάβει η χώρα για να ορθοποδήσει, αυτό που βασικά λείπει είναι η εμπιστοσύνη του πολύ κόσμου στην ηγεσία. Μου φαίνεται ότι δεν την έχει κερδίσει αυτήν την εμπιστοσύνη η κυβέρνηση και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για να την κερδίσει.
Αν για παράδειγμα ζητάς αιματηρές θυσίες από τον λαό, θα μπορούσες να δώσεις το καλό παράδειγμα κάνοντας πρώτα απ’ όλα ανάλογες μειώσεις στις βουλευτικές αποζημιώσεις ή κόβοντας άλλα προνόμια. Δεν πιστεύω ότι οι βουλευτές θα είχαν αντίρρηση να παίξουν τον ρόλο των μπροστάρηδων στην εθνική προσπάθεια. Ένα δεύτερο καλό δείγμα θα ήταν η ουσιαστική προσπάθεια διαλεύκανσης δύσοσμων υποθέσεων του παρελθόντος, που μας έφεραν ως εδώ. Η ειλικρινής απεξάρτηση από ένα αμαρτωλό παρελθόν, όσο κι αν είναι οδυνηρή, θα έδινε ένα σαφές μήνυμα ότι γίνεται μια νέα αρχή.
Το αντεπιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά από διάφορους παράγοντες της πολιτικής ζωής (μου αρέσει ο όρος…) είναι ότι «αυτά είναι λαϊκισμός, θα γλυτώναμε λίγα ψίχουλα». Μπορεί να είναι όντως ψίχουλα στο σύνολο, αλλά ο συμβολισμός θα ήταν ισχυρός. Και ο συμβολισμός μιας πράξης πολλές φορές παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από το συμβατικό αποτέλεσμα της πράξης. Όταν δεν είχαν νερό οι στρατιώτες του, ο Μέγας Αλέξανδρος έχυσε και το δικό του. Ξεδίψασε κανέναν με αυτό; Όχι, αλλά έδειξε ότι συμπάσχει με τους στρατιώτες του και αυτό τους έδωσε κουράγιο να προχωρήσουν. Μια ηγεσία που εμπνέει κι ας ζητάει θυσίες είναι πολύ πιο χρήσιμη από μια ηγεσία που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες και να κάνει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά.
Oπως θα καταλάβατε είμαι οπαδός του leading by example, δηλαδή της ηγεσίας μέσω του παραδείγματος. Σε όλα τα επίπεδα. Από την κυβέρνηση μιας χώρας ως την λειτουργία μιας παρέας. Στις παρέες όταν ήμασταν μικροί, αυτός που έλεγε «έλα ρε πάμε» και έφευγε πρώτος μπροστά ήταν αυτοδίκαια κι ο αρχηγός. Ο αρχηγός μιας αθλητικής ομάδας που θα κουβαλήσει μια φορά τις μπάλες (συνηθισμένη αγγαρεία και γνωστή για όσους έχουν ασχοληθεί με ομαδικά αθλήματα) δεν χρειάζεται την επόμενη φορά να πει σε κάποιον να τις κουβαλήσει. Θα φιλοτιμηθούν από μόνοι τους οι υπόλοιποι παίκτες να το κάνουν. Αντίθετα, ο προϊστάμενος που κάθεται αραχτός όλη μέρα και κοιτάει πώς να λουφάρει δεν μπορεί να εμπνεύσει τους υφισταμένους του να δουλέψουν, όσο επιτακτικά κι αν το απαιτεί. Έχουν άδικο;
Η έξοδος από την κρίση είναι ομαδικό παιχνίδι. Δεν παίζει ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά βάζουν όλοι πλάτη, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Για να πειστεί όμως κι ο τελευταίος πρέπει να τον εμπνεύσει ο πρώτος. Κι εκεί είναι ο ρόλος των ηγετών. Δύσκολος, άβολος καμιά φορά, αλλά αναγκαίος. Τον αρχηγό δεν είναι ανάγκη να τον αγαπάμε, είναι ανάγκη όμως να τον εμπιστευόμαστε. Και η εμπιστοσύνη δεν είναι ένα δαχτυλίδι που χαρίζεται, αλλά ένα βαρύ παράσημο που κερδίζεται…
Γιώργος Μαυρωτάς
Γεννήθηκε μόλις 17 μέρες πριν το πραξικόπημα του 67 στην Αθήνα και δεν κατάφερε να το αποτρέψει. Ξεκίνησε από το κολύμπι, αλλά βαρέθηκε να μετράει πλακάκια και στα δεκατρία του το γύρισε στο πόλο και δεν το μετάνιωσε. Από το 1980 ως το 2002, προσπαθούσε να στείλει την κίτρινη μπάλα στο πλεχτό, ενίοτε με επιτυχία. Αν και Παναθηναϊκός (ο μπαμπάς του μάλιστα έχει πάει και Γουέμπλεϊ), έκανε την καρδιά του πέτρα και συμμετείχε σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έπαιξε 511 φορές με την εθνική ομάδα, αλλά μόλις μία με την μικτή κόσμου. Από την υπερβολική δόση χλωρίου που πήρε στις πισίνες, του καρφώθηκε η ιδέα να γίνει χημικός μηχανικός. Τελείωσε τη Σχολή Xημικών Mηχανικών του ΕΜΠ κι έπειτα έκανε το διδακτορικό του σε Επιχειρησιακή Ερευνα. Σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής στο ΕΜΠ κι ακολουθεί ακαδημαϊκή καριέρα. Εχει δύο γιούς (ο μεγάλος μάλιστα τον πέρασε πρόσφατα στο ύψος…), που προς μεγάλη του απογοήτευση δεν τους αρέσει το Subutteo αλλά το Playstation. Εκεί υπέστη πανωλεθρίες και για να πνίξει τον πόνο του άρχισε να γράφει, ξεκινώντας με ένα μυθιστόρημα, «Το θεώρημα της επτάδας». Αγαπημένος του ήρωας είναι ένας μικρός γαλάτης, ξάδελφος του γνωστού Αστερίξ. Τον λένε Ξαστερίξ κι έρχεται συχνά στον ύπνο του και τον συμβουλεύει...
e-mail: mavrotas@protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου