Μια παλια φωτογραφία ...

Είναι πολλές φορές που τα πράγματα στην ζωή μας τα συνδέουμε με ένα τραγούδι , μια εικόνα , μια έκφραση...

Ήταν περίπου 10 Σεπτεμβρίου του 1997 και όλο το Σύστημα είχαμε πάει εκδρομή στο Δάσος των Γιγάντων όπως το λέγανε...

Την επόμενη μέρα, εγώ και δύο φίλοι, ο Λάμπρος και ο Σπύρος, θα γινόμασταν Βαθμοφόροι και θα αφήναμε τις αναμνήσεις μιας όμορφης Ανιχνευτικής ζωής σε μια Κοινότητα μεγάλη (φανταστείτε ότι είμασταν περίπου 30 άτομα!) . Τόσοι πολλοί, που δεν θα γινόμασταν όλοι Βαθμοφόροι και το Συμβούλιο του Συστήματος τότε είχε αποφασίσει, δύο παλιοί Αρχηγοί, ο Σάμης και η Ελένη, να βοηθούσαν στο 37ο Σύστημα, μια νέα Βαθμοφόρος, η Δανάη, θα πήγαινε και εκείνη στο 37ο και δύο επίσης νέοι, ο Θοδωρής και η Ρούλα, θα βοηθούσαν στο 24ο.

Το βράδυ λοιπόν εκείνο. μετά την πυρά, μια παρέα μεγάλη. παλιών Ανιχνευτών και βαθμοφόρων είχε ξεμείνει στον χώρο της πυράς και στην παρέα ήταν και δυο κιθάρες ...

Του Σάμη και του Γιώργου...

Μέσα στο χαβαλέ και στα αστεία, ο φίλος μου ο Σάμης ξεκινάει στο βουνό να παίζει στην κιθάρα ένα τραγούδι που είχε τίτλο "Θάλασσες" .

Με τον Σπύρο αρχίσαμε να γελάμε, που ακούγαμε "Θάλασσες" στην Πάρνηθα ..

Ο Σάμης απτόητος ...και εγώ άρχισα να πέρνω στα σοβαρά το τραγούδι γιατί οι στίχοι κάτι μου έλεγαν ...

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ με τα καλοκαίρια
με τρικυμίες και με βροχές
με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια
θα ονειρεύεσαι ό,τι θες

Μετά το τραγούδι, πετάγεται ο Λάμπρος και λέει τώρα που είπες τις θάλασσες δεν λές και το άλλο..

Το άλλο ήταν ...

Μια παλιά φωτογραφία,
αγκαλιά στη θάλασσα.
Χτες την έκανα κομμάτια
να μη βλέπουνε τα μάτια
πόσα χρόνια χάλασα.

Ίσως τελικά να μην είναι δύο απλά τραγούδια αλλά η αφορμή να συνδέω την ανάμνηση 15 χρόνια μετά ...

Ο τελευταίος δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου λέγεται "Εδώ είμαστε" και οι μικρές λεπτομέρειες που διαβάσατε πιο πάνω να μας θυμήζουν ακόμα οτι είμαστε εδω...

 Με την υποχρεώση να προσφέρουμε άγνωστα τραγούδια και λέξεις που μερικοί να τα συνδέσουν και να τα θυμούνται μετά απο 15 χρόνια ...

Οι παρακάτω πληρφορίες είναι αντιγραφή απο το in.gr απο σημερινό δημοσίευμα ...

Πως η ιστορία γίνεται σιωπή...

Δημήτρης Μητροπάνος (Απρίλιος 1948 - Απρίλιος 2012)

Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε, το χάσαμε το πλοίο της γραμμής, στα κύματα του Αιγαίου θα χαθούμε, δυο κύματα που σβήσανε κι εμείς...

Αποχαιρετάμε τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Δημήτρη Μητροπάνο, ψιθυρίζοντας ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της δισκογραφίας του "Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε", γιατί με αυτό το τραγούδι ήρθε και εγκαταστάθηκε στις καρδιές μας από το 1973 και μετά που ακολούθησαν οι εκατοντάδες γνωστές επιτυχίες του.

O Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε το 1948 σε μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα για να ακολουθήσει από νωρίς το όνειρο της Αθήνας και των ευκαιριών το 1964, όπου και τον ανακάλυψε ο Γιώργος Ζαμπέτας, δίνοντάς του την πρώτη του δουλειά στο κέντρο "Ξημερώματα".
Στη συνέχεια γνωρίζει τον Μίκη Θεοδωράκη και σε μια σειρά συναυλιών μαζί του ανά την Ελλάδα, ερμηνεύει μέρη από το "Αξιον Εστί" και τη "Ρωμιοσύνη", ενώ το 1972 η συνεργασία του με το Δήμο Μούτση στον "Αγιο Φεβρουάριο" τον καθιερώνει ως έναν από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού.
Αυτή ήταν η αρχή για τον μεγάλο ερμηνευτή που έγραψε την προσωπική του μουσική ιστορία επιλέγοντας με όπλο το ένστικτό του να ερμηνεύει πάντα σπουδαία τραγούδια, κατά τη διάρκεια της 35χρονης καριέρας του.
Τραγούδια, που διέθεταν εκτός από ωραία μελωδία, δυνατούς στίχους που πάντα είχαν κάτι σπουδαίο να πουν και ο ίδιος μετέφερε με μεγάλο σεβασμό μέσω της φωνής του.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι αλήθεια ότι έτυχε μεγάλης και πλούσιας καριέρας, με την έννοια ότι συναντήθηκε με μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς που έγραψαν για τη φωνή του μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τραγούδι που έμελλε να γίνει κάτι σαν "εθνικός ύμνος" για τους Ελληνες, σε μουσική Μάριου Τόκα και στίχους του Φίλιππου Γράψα "Η Εθνική μας Μοναξιά".

Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε
που συνηθίσαμε σε κάλπικους καιρούς
εδώ θα μείνουμε γιατί έχουμε και λέμε
ένα φιλότιμο και λόγους σοβαρούς
Γιατί εδώ
εδώ ειν' ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να 'χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά
εδώ κι εμείς για να 'χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά
Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε
κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό
παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε
με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό
Γιατί εδώ
εδώ ειν' ο έρωτας που ξέρουμε
εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις θέλουμε
εδώ κι εμείς για να 'χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά
εδώ κι εμείς για να 'χει πάντα συντροφιά
η εθνική μας μοναξιά

Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η συνάντησή του με τον Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο "Στου Αιώνα την Παράγκα" στον οποίο συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων σπουδαίων τραγουδιών η "Ρόζα".
Ισως το πιο αγαπημένο του τραγούδι καθώς δεν υπήρχε φορά που να το τραγουδήσει στη σκηνή και να μην αφήσει την ψυχή και το σώμα του ελεύθερο να χορέψει στα βήματα αυτού του υπέροχου ζεϊμπέικικου.
Αυτός ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο τελευταίος των γνήσιων ερμηνευτών του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού με μια πορεία που τη χαρακτήρισε το ήθος της και ο σεβασμός προς το κοινό που τον ακολουθούσε χρόνια.
Ισως οι νέοι συνάδελφοί του δεν θα βρουν ποτέ τα Κύθηρα, το σημαντικό όμως είναι ότι θα έχουν πάντα ένα πάλσα να αναβοσβήνει δείχνοντάς τους το δρόμο!

Η καριέρα του Δημήτρη Μητροπάνου έκλεισε με το CD "Εδώ Είμαστε" σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη