Σαν τρελό φορτηγό ...

Με χιουμοριστική λίγο διάθεση θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκόρπιες αναμνήσεις απο ένα όχημα που στους Προσκόπους έχουμε αγαπήσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια...

Ενα όχημα που κρύβει αρκετή δόση περιπέτειας , ιδρώτα και αγωνίας... Περιπέτειας για το αν θα χωρέσει να περάσει απο τα στενά μέχρι να φτάσει στην Εστία μας , ιδρώτα για να φορτωθεί και αγωνίας για το αν θα χωρέσουν τα πράγματα.
Είτε ήταν μικρό ή μεγάλο με ένα μαγικό τρόπο τα πράγματα πάντα χωρούσαν οριακά. Οι οδηγοί του αξέχαστοι και με υπομονή (περίπου). Τους έκανε μεγαλη εντύπωση η συμμετοχή όλων στο φόρτωμα και ιδιαίτερα των κοριτσιών. ...Καλά ρε σείς τα κορίτσια βάζετε να κουβαλάνε τόσα πράγματα;
Τα υλικά τους φαινόντουσαν παράξενα.  Τι κοινό μπορούν να έχουν μια αυτοσχέδια ντουζιέρα , ένα φτύαρι, μια φιάλη υγραερίου και μερικές μπάλες; Οι διαπραγματεύσεις πάντα οριακές για τις φιάλες, τις λάμπες, το πετρέλαιο. Στο δρόμο εντυπωσιακό το θέαμα με τα οχήματα "συνοδείας" στη σειρά πλημμυρισμένα  και αυτά με ότι δεν χωρούσε.
Το ξεφόρτωμα μοναδικό με την γνωστή αλυσίδα γιατί το όχημα δεν φτάνει ποτέ μέχρι εκεί που θέλουμε. Μέχρι να ξεφορτωθούν όλα και να αρχίσουν τα γνωστά τηλέφωνα για να έρθουν την άλλη μερα "μερικά" πράγματα που ξεχάσαμε.
Οταν πιά έχουμε επιστρέψει πίσω, τις πρώτες μέρες μπερδεόμαστε λίγο στο ξύπνημα και ψάχνουμε ακόμα το φερμουάρ της σκηνής και με ηρεμία σκεφτόμαστε τι τελικά κουβαλούσε το αγαπημένο μας όχημα.

Το τρελό φορτηγό της Κατασκήνωσης... Είχε πάνω τις επιθυμίες, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας.

Καλές κατασκηνώσεις σε όλους.
Κ.Πατινιωτάκης