Στιγμές χαράς...

Πέρασαν 8 χρόνια απο εκείνες τις μέρες ...
Ηταν πάλι παρασκευή και μέσα στην καθημερινότητα της δουλειάς έπρεπε να κατέβω στον Πειραιά για να δω μια καλή προσφορά που μας είχαν κάνει, για να αγοράσουμε σωσίβια για την Κατασκήνωση.
Το πρόγραμμα ήταν σχεδόν έτοιμο, οι συμμετοχές δεν είχαν έρθει όλες, και η Εστία θύμηζε πολιορκημένη πολιτεία με το υλικό διάσπαρτο.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο...
- Ρε συ, το απόγευμα παίζει η Εθνική τον πρώτο αγώνα στο Euro. Δεν έρχεσαι από το σπίτι να τον δούμε;
- Τι να δούμε ρε Γιώργο; Εδώ έχω τόση δουλειά για την Κατασκήνωση. Άσε που θα φάνε 5 γκολ.
Κλείνοντας το τηλέφωνο σκέφτηκα μήπως τελικά ασχολούμαι παραπάνω απ' όσο πρέπει με την Κατασκήνωση. Κάνω ένα τηλέφωνο στην Υπαρχηγό μου ακούγοντας την γνωστή ατάκα.
- Τι θες πάλι;
- Εχω ένα επείγον ραντεβού, της λέω και το απόγευμα δεν μπορώ να περάσω...
Το απόγευμα όπως οι περισσότεροι θυμάστε ήταν μαγικό... Οι μέρες περνούσαν, φτάνει ή Τετάρτη και ξαναχτυπάει το τηλέφωνο...
- Το απόγευμα έχει κανονιστεί να δούμε όλοι το ματς με την Ισπανία στην "Αίθουσα Λευκαδίτη". Έλα...
Μια χαρά, σκέφτομαι. Φτάνει και η Κυριακή και μετά το αποτέλεσμα του τρίτου αγώνα αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Προκριθήκαμε και την Τετάρτη στον προημιτελικό εμείς θα είμαστε κατασκήνωση με την Ομάδα ... Τι θα κάνω τώρα; Ευτυχώς δεν είχα μόνο εγώ την ίδια σκέψη και οι αναστολές μου έφυγαν την ίδια μέρα.
- Αρχηγέ, πρώτη φορά παίζουμε προημιτελικό και θα το χάσουμε;
Σιγά μην το χάναμε... Έλα όμως που τον ημιτελικό δεν γινόταν να μην τον χάσουμε. Θα ήμασταν στην εξερεύνηση. Μια μαγική στιγμή... Η κάθε Ενωμοτία είχε την σχεδία της, ταξίδεψε και είχε κατασκηνώσει μόνη της. Είχα ξεχάσει τον ημιτελικό, τα είχα ξεχάσει όλα. Μέχρι που ο ουρανός πήρε φωτιά από τα βεγγαλικά σε όλη την Σαλαμίνα ... Όλοι καταλάβαμε ότι κάτι καλό έγινε .


ΤΕΛΙΚΟΣ λοιπόν και όλη η Ελλάδα να ψάχνει τρόπο να πάει στην Πορτογαλία!

Την Κυριακή έπρεπε να κάνω τις υποχωρήσεις μου ξανά στο πρόγραμμα που ενδόμυχα ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Με τις ανάλογες πατέντες, έπρεπε να το δούμε αυτό, να ζήσουμε τη στιγμή, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην έχουμε ξανά την ευκαιρία. Όλη η Ομάδα μαζεμένη με την προσμονή για κάτι μεγάλο. Εγώ όμως σε δίλημμα. Δεν ήθελα να εκτεθώ... Φοβόμουν πολύ μήπως μου φύγει κανένα "γαλλικό". Έκατσα λοιπόν στην τραπεζαρία . Όταν μπήκε το γκολ δεν άντεξα και πήγα κοντά. Τα κορίτσια της Ομάδας ήξεραν όλους τους παίχτες με τα μικρά τους ονόματα, τα αγόρια ήταν όρθια, ένα συναίσθημα πολύ περίεργο, ένιωθα ότι χάνω τον έλεγχο. Δεν πειράζει όμως, το συναίσθημα είναι πάντα πιο ισχυρό.
Είναι μικρές χαρές που σήμερα φαντάζουν ακόμα πιο δύσκολες. Είναι πολλαπλή ή ερμηνεία και το συμβολικό πλαίσιο της ομαδικής προσπάθειας που φέρνει το μαγικό αποτέλεσμα. Είναι το παράδειγμα που έχουμε ανάγκη όσο ποτέ να επαναλάβουμε και να μιμηθούμε σε κάθε μας ενέργεια .
Είναι η έκπτωση στο πρόγραμμά μας στην Κατασκήνωση, που μας θυμίζει ότι, πολλές φορές τα πράγματα είναι απλά...
Πέρασαν 8 χρόνια και μπορώ να ζητήσω συγνώμη για το φάκελο Κατασκήνωσης που έδωσα και εκείνο το βράδυ ακύρωσα το βραδινό παιχνίδι, χωρίς να ρωτήσω κανένα ... Μου είχαν κάνει δώρο μια μοναδική στιγμή που δεν μπορούσα να αντισταθώ.

Καλή επιτυχία σήμερα, στο ξεκίνημα της νέας προσπάθειας που θα μας βοηθήσει για λίγο να ξανανεβούμε λίγο ψηλότερα ..

Κώστας Πατινιωτάκης