Σήμερα το μεσημέρι, στο καταφύγιο του 15ου Συστήματος Προσκόπων στο Κατσιμίδι της Πάρνηθας, μπροστά στα Λυκόπουλα, τους Προσκόπους, τους Ανιχνευτές και τους γονείς των παιδιών, ο μέχρι τώρα Αρχηγός του Συστήματος Κώστας Πατινιωτάκης παρέδωσε την ηγεσία του Συστήματος στη μέχρι τώρα Αρχηγό της Κοινότητας Μάριον Καραλή.
Η σκυτάλη άλλαξε χέρια...
Πιγκουίνε σ'ευχαριστούμε για όσα έκανες. Λέαινα σε πιστεύουμε και μη φοβάσαι τίποτα.
Είναι αρκετές μέρες τώρα που σκέφτομαι τι θα μπορούσα να γράψω στον καθένα ξεχωριστά για την στιγμή που έρχεται. Είναι λίγο δύσκολο να αφήνεις κάτι που σε συνοδεύει σχεδόν όλη σου την ζωή. Από την παιδική, την εφηβική, την ενήλικη ζωή...
Θυμάμαι πάντα την στιγμή που πέρασα το κατώφλι της Εστίας μας, θυμάμαι τα πρόσωπα και τις καταστάσεις εκείνης της εποχής. Θυμάμαι κάθε μέρα που πήγαινα στη “λέσχη”, πόσο χαρούμενος γύριζα στο σπίτι μου και σκεφτόμουν την επόμενη δράση, την επόμενη εκδρομή, την επόμενη αφορμή για να βρίσκομαι εκεί. Θυμάμαι το Γκριζόλυκο, το Μπαγκίρα, το Γεράκι, το Βίσωνα, τον Ιππόκαμπο που κρατούσαν τις τύχες και την ιστορία του Συστήματος πριν από μένα με πολύ σεβασμό.
Κάθε στιγμή στο Σύστημα μας ήταν για μένα μια οικογενειακή εμπειρία και πραγματικά νιώθω πολύ γεμάτος για όλα αυτά τα χρόνια. Όλα τα χρόνια που με έχουν σημαδέψει στην επαγγελματική και προσωπική μου σταδιοδρομία. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση από αυτή που έχω βιώσει στις Κατασκηνώσεις που είχα την ευτυχία να κάνω, σαν Αρχηγός και όλες μάλλον λόγω της ρομαντικής διάθεσης που έχω πάντα ηλεκτρίζουν το νου και την σκέψη μου.
Πάντα σκέφτομαι μια όμορφη ιστορία με το βαρκάρη που συνεχώς έψαχνε δυο καλά κουπιά για τα ταξίδια του και με ένα μαγικό τρόπο κάθε φορά που βρισκόταν στη στεριά, είχε πάντα πολλά κουπιά για να αρμενίζει. Πάντα όμως κάθε ταξίδι είναι ξεχωριστό, μοναδικό ανεπανάληπτο... Όπως και τα μέλη του κάθε πληρώματος... Είναι μοναδική ικανοποίηση κάθε φορά που κάνω μια βόλτα στη γειτονιά μας να συναντώ κάποιο Λυκόπουλο, Πρόσκοπο ή Ανιχνευτή που είχα την χαρά να είμαι Αρχηγός του... Είναι μια ευχή που δίνω στον καθένα σας ξεχωριστά, γιατί μόνο στο πρόσωπο του κάθε παιδιού βλέπεις την ικανοποίηση και το μπράβο για τα λίγα που έχεις προσφέρει.
Η κίνησή μας, ο Προσκοπισμός είναι μια μικρή εμπειρία όταν την βιώνεις στην παιδική και εφηβική ηλικία. Αποθεώνεται όμως η εμπειρία και το βίωμα για κάποιον η κάποια που συνεχίζει και σαν ενήλικας. Γίνεται μοναδική όταν γίνεσαι Αρχηγός... Και αυτή είναι ή μεγαλύτερη ευχή που δίνω σε όλους... Να καταφέρετε να γίνετε Αρχηγοί, γιατί η χαρά, η εμπειρία, οι στιγμές δεν περιγράφονται ούτε γραπτά, ούτε προφορικά... Να καταφέρετε να γίνετε Αρχηγοί με κάθε προσωπικό κόστος, κόπο, απογοήτευση, θυσία. Γιατί εύκολα στις μέρες μας, υπάρχουν επικεφαλής και υπεύθυνοι αλλά δύσκολα Αρχηγοί. Ακόμα πιο δύσκολα ηγέτες.... Δεν ξέρω αν κατάφερα να γίνω ηγέτης, σίγουρα όμως προσπάθησα να βρίσκομαι δίπλα σας πάντα και όλοι σας να έχετε να θυμάστε κάτι όμορφο απο μένα...
Περιμένω με χαρά να δω το Σύστημά μας να προοδεύει. Θέλω να αισθάνομαι ασφαλής για την επιλογή μου και αισθάνομαι πριν αρχίσω να γράφω. Η επιλογή μου είναι μια επιλογή στην κορύφωση της χαράς μου. Γιατί όλα τα παιχνίδια πρέπει να σταματάνε στο καλύτερό τους σημείο... Νίωθω ασφαλής γιατί την επιλογή μου δεν την ανέβαλα ποτέ αλλά την εκφράζω την στιγμή που πρέπει. Τη στιγμή που το Σύστημά μας είναι δυνατό, την στιγμή που το επιτελείο του Συστήματος αποτελείται απο Λυκόπουλα, Προσκόπους και Ανιχνευτές που είχα την χαρά να είμαι Αρχηγός τους. Είναι το μεγαλύτερο ευχαριστώ που παίρνω από όλους σας. Να σας βλέπω να συνεχίζετε το όμορφο παιχνίδι. Στο πρόσωπο του Υπαρχηγού μου στην Ομάδα Κωστή νιώθω την ευτυχία των παιδιών που ήμασταν μαζί στην πρώτη μου Κατασκήνωση και σήμερα είναι Βαθμοφόροι.
Δεν θα μπορούσα στο γράμμα με τις σκόρπιες σκέψεις μου και τον άναρχο λόγο να μη σταθώ σε ανθρώπους που με σημάδεψαν ανεξίτηλα. Στους Αρχηγούς μου που πάντα ήταν δίπλα μου. Σε δύο κουπιά που παρέμειναν ακέραια στο πέρασμα του χρόνου... Την φίλη μου την Μάριον και την φίλη μου την Σωτηρία που πλέον οι σκέψεις και τα συναισθήματα έχουν πάρει την διάσταση της αληθινής αγάπης. Δύο άνθρωποι που ήταν εκεί όταν “πέρασα την γέφυρα” της Προσκοπικής ζωής και κάθε φορά που έπρεπε να αποφασίσω την διαδοχή μου στην Αγέλη, την Ομάδα, την Κοινότητα ήταν εκεί με το βλέμμα και τον ίδιο προσανατολισμό. Δύο άνθρωποι που για μένα ήταν το ιδανικό παράδειγμα όταν αποχωρείς να αφήνεις πίσω σου κάποιον καλύτερο από σένα. Σήμερα είναι και οι δύο εδώ.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο όμορφα το τέλος.
Θα είμαστε πάντα μαζί.
Κώστας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου