Άρωμα Κατασκήνωσης

Μπήκε Ιούνιος και τα μεγάλα παιδιά είναι σε εξετάσεις. Οι δράσεις τους έχουν σταματήσει και παιδικές φωνές σπάνια ακούγονται στις εστίες. Κάτι όμως συμβαίνει, κάτι ετοιμάζεται. Υλικά κατεβαίνουν από τις αποθήκες. Μέσα στη λέσχη κάποιοι μαζεύονται και κάτι μαγειρεύουν.
Μμμμ… Μύρισε Κατασκήνωση!

«Οι Πρόσκοποι προετοιμάζονται 350 μέρες το χρόνο για 15 μέρες Κατασκήνωσης»
Πριν αρκετά χρόνια, ο Ιδρυτής του Προσκοπισμού Robert Baden Powell είπε αυτά τα λόγια για να δείξει τη σημασία της Προσκοπικής Κατασκήνωσης. Πραγματικά, στον Προσκοπισμό, η Κατασκήνωση είναι η κορυφαία στιγμή για το παιδί, μία εμπειρία πρωτόγνωρη και συναρπαστική. Είναι επίσης η κορυφαία ετήσια δράση κάθε Προσκοπικού Τμήματος και αποτελεί για τους Βαθμοφόρους μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουν πραγματικά το κάθε παιδί, ζώντας μαζί του μέσα στη φύση.

«Αν ήμουν βασιλιάς της Γαλλίας», έγραφε ο Αλέξανδρος Δουμάς, «δε θα επέτρεπα σε κανένα παιδί κάτω από 12 ετών να ζει στην πόλη. Μέχρι την ηλικία αυτή τα παιδιά θα έπρεπε να ζουν στο ύπαιθρο, πρόσωπο με πρόσωπο με τη φύση, που δυναμώνει το σώμα, ενισχύει την εξυπνάδα, δίνει ποίηση στην ψυχή και διεγείρει μέσα τους την περιέργεια που είναι πιο πολύτιμη απ' όλα τα βιβλία γραμματικής του κόσμου. Δυστυχώς για τα παιδιά, αλλά ίσως ευτυχώς για τη Γαλλία, δεν είμαι βασιλιάς της.»
Και αν αυτά ίσχυαν επί Αλέξανδρου Δουμά, σκεφτείτε τι πρέπει να πούμε σήμερα, στον 21ο αιώνα

Στην Κατασκήνωση, το παιδί μαθαίνει να είναι αυτάρκες και απλό. Την Κατασκήνωση τη στήνουμε μόνοι μας. Η εξυπηρέτησή, το φαγητό, η ψυχαγωγία, είναι έργα της δικής μας προσπάθειας και μόνο. Κάθε παιδί έχει την ευκαιρία να μάθει νέα πράγματα, να γνωρίσει τις δυνατότητές του και να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Οι αντιξοότητες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Μέσα απ' αυτές το παιδί θα νοιώσει τις ανάγκες του και θα αντιληφθεί πως η θέλησή του είναι πιο ισχυρή από κάθε αναποδιά. Και πράγματι, όπως στρώσει θα κοιμηθεί.
Στην Κατασκήνωση, το παιδί απολαμβάνει την αληθινή ψυχαγωγία (Ψυχαγωγία = Αγωγή Ψυχής). Τη διασκέδαση χωρίς τηλεόραση, χωρίς PlayStation, με μία κιθάρα γύρω απ' τη φωτιά, τη χαρά ενός συναρπαστικού παιχνιδιού, που μόνο αυτή φέρνει το αυθόρμητο γέλιο, κάτι που σήμερα τόσο σπάνιο έχει γίνει δυστυχώς.
Στην Κατασκήνωση, το παιδί βιώνει τη συντροφικότητα και τη συνεργασία. Συμμετέχει στη ζωή της Ενωμοτίας του ή της εξάδας του και αναλαμβάνει ευθύνες. Μέσα από τη δουλειά, έρχεται πιο κοντά με τα άλλα παιδιά και δημιουργεί γερούς δεσμούς φιλίας, καθώς όλοι μαζί συμμετέχουν σε μία κοινή προσπάθεια.
Στην Κατασκήνωση, το παιδί χαίρεται τη φύση. Θα δει την εικόνα της ημέρας και της νύχτας, της γαλήνης και της καταιγίδας, του ήλιου και της βροχής. Θα καταλάβει ότι είναι κομμάτι της φύσης, θα μάθει να την σέβεται, και να την προστατεύει. Θα έλθει έτσι πιο κοντά στο Θεό.

Τα Συστήματα της Τοπικής μας Εφορείας θα πραγματοποιήσουν κι εφέτος τις Κατασκηνώσεις και τις Μεγάλες Δράσεις τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα μείνει ούτε ένα Τμήμα στην Αθήνα αυτό το καλοκαίρι, το καλοκαίρι των 100 χρόνων.

Θα ήθελα κάθε Αρχηγός να γράψει σε σχόλιο ή post δυο λόγια για την Κατασκήνωση ή τη Μεγάλη Δράση που ετοιμάζει φέτος μαζί με το επιτελείο του για τα παιδιά του. Πού, πότε, πώς, τι περιμένει... Έτσι, για να τα διαβάζουμε ξανά το Σεπτέμβριο και να δούμε τι γράφαμε τον Ιούνιο, έχοντας πλέον μπροστά μας την αναμνηστική φωτογραφία της Κατασκήνωσης ή της Μεγάλης Δράσης.

Δεν ξέρω... πώς σας φαίνεται;